Szczaw polny

Typ agrofaga: Chwast

Rumex acetosella

Występowanie i wymagania stanowiskowe szczawiu polnego

Gatunek, nazywany również dzikim szczawiem, należy do rodziny rdestowatych. Spotykany jest na pastwiskach, łąkach, ugorach i nieużytkach. Preferuje gleby o odczynie kwaśnym, piaszczyste o niewielkiej zasobności w składniki pokarmowe. Na polach uprawnych (zbóż, koniczyny i lucerny) traktowany jest jako chwast. Szczaw polny kwitnie przez cały okres wegetacji. Pęd szczawiu polnego jest trujący. Szczaw polny stanowi dużą konkurencję dla roślin użytkowych – pobierając znaczne ilości wody i składników pokarmowych ogranicza miejsce rozwoju innych roślin.

Charakterystyka rośliny

Szczaw polny to roślina wieloletnia i dwupienna. Dorasta do wysokości 20–50 cm. Tworzy cienkie pędy oraz korzeń palowy z licznymi rozgałęzieniami. Liście szczawiu polnego są zielone, całobrzegie i wyrastają na krótkich ogonkach. Kwiatostan występuje w postaci gronu na długich rozgałęzieniach łodygi. Kwitnie w terminie od maja aż do później jesieni. Szczaw polny tworzy orzeszkowe, ciemne owoce, które rozsiewane są głównie przez wiatr.